Euphoria in Emporia

Unbound Gravel. Officieel heet de race Life Time Unbound Gravel 200. Officieus noemen ze hem de “Super Bowl” van het gravelracen, omdat hij niet alleen de beste renners van de VS aantrekt, maar die van de hele wereld.

Topatleten uit allerlei fietsdisciplines én andere sporten – zoals drievoudig Touretappewinnaar Matej Mohorič, Paris-Roubaix-kampioen Greg Van Avermaet en Formule 1-coureur Valtteri Bottas – stonden dit jaar aan de start van de beruchte race over de dirtroads van Kansas, die start en finisht in het stadje Emporia en een 100-, 200- en 350 mijls-variant heeft.

Ook aanwezig: journalisten, sponsoren en fans van over de hele wereld. Hier winnen betekent eeuwige roem. Voormalige Cannondalerenners zoals Kaitie Keough en Alison Tetrick en huidig Cannondalecoureur Ted King – die Unbound twee keer won – kunnen erover meepraten. En nu kunnen we ook Lachlan Morton aan dat lijstje toevoegen.

Dit jaar deed Morton voor de vierde keer een gooi naar de winst op het koningsnummer van het weekend, de 200 mijls-race waarin hij in 2023 al eens derde was geworden. Op zaterdag 1 juni om 6:30 klonk het startschot en trok de 32-jarige coureur zich als een van de favorieten samen met 1027 andere renners op gang voor de “double-century”. De voorspelde regen bleef uit en in plaats daarvan was het de hele dag warm, helder en zonnig.

Al na vijf mijl ging de Deense prof Tobias Kongstad op avontuur. Hij kreeg al snel gezelschap van drie andere renners, zodat er een kwartet ontstond dat de eerste 80 mijl op kop reed. Gaandeweg de race werd het peloton uitgedund door de gebruikelijke malaise: krampaanvallen, valpartijen, mechanische issues – inclusief natuurlijk de onvermijdelijke lekke banden, die zelfs de sterkste, best uitgeruste renners zoals Petr Vakoc – de runner-up van vorig jaar – troffen.

Tegen de tijd dat de kopgroep van pakweg 60 renners – een vrij grote groep, goed om energie te sparen maar slecht voor coureurs met snode individuele plannen – het checkpunt halverwege bij Little Egypt had bereikt, lag de gemiddelde snelheid nog altijd behoorlijk hoog. Morton had eerder al een poging gedaan om naar de vier leiders toe te rijden, maar tegenwind en een verkeerde afslag hadden hem terug doen waaien in de grote groep.

Na het checkpunt hadden de renners nog een uur te maken met die constante wind en de 'rolling hills' van Kansas, waarna de Amerikaan Chad Haga zijn kans waagde. “Ik wist: hem moet ik volgen,” zei Morton later, over zijn beslissing om samen met de Nederlander Thijs Zonneveld in de achtervolging te gaan.

Zonneveld werd al snel teruggeslagen door pech, zodat alleen Morton en Haga overbleven aan de kop van de koers. Ondertussen was de achtervolgende groep uitgedund tot zo'n 25 rijders. Na 150 mijl ging een groepje van vier renners in de tegenaanval, maar het zou weinig verschil maken.

Morton en Haga knalden het laatste kwart van de race kop over kop vol door. Op de top van de laatste serieuze klim was hun voorsprong teruggelopen naar 1:55, maar in de relatief vlakke laatste 27 mijl breidden ze hun voorsprong weer uit naar 2:46.

Die samenwerking betekende ook dat een sprint onvermijdelijk was. Op het laatste stuk richting de finish in Emporia schroefden Haga en Morton – luid aangemoedigd door schreeuwende fans met klingelende koebellen – het tempo verder op, waarna een van de spannendste Unbound-ontknopingen ooit volgde. Met machtige halen sprintte Morton Haga ruim op achterstand, waarna hij met de armen in de lucht en een triomfantelijke schreeuw over de finish kwam.

”Ik denk dat ik het voordeel had dat ik deze race al een paar keer heb gereden. De fouten die ik de afgelopen jaren heb gemaakt, hebben me vandaag geholpen om te winnen, denk ik”, zei Morton na de race. “Eerlijk gezegd geloofde ik niet echt meer dat ik hier kon winnen. Het niveau wordt steeds hoger en ik word ouder. Ik ben gewoon superblij met hoe het ging vandaag.”

Morton was niet de enige Cannondale-rijder die als eerste over de finish kwam. Een paar uur later won paralympisch kampioen Meg Fischer op haar Topstone de 200 mijl in de categorie voor parawielrenners bij de vrouwen, en maakte zo het feest compleet.