A Girl’s Best Friend

Greta Weithaler was zo blij als een klein kind toen ze aan de klim begon. Alleen het gravel, de hemel en zij. Geen motor en geen accu om zich druk over te maken. Alleen haar longen, haar benen, en haar Cannondale Habit LT - scherp in haarspeldbochten en klaar om te gaan. Deze tocht zou aangedreven worden door spierkracht - puur en simpel. Malou, haar viervoetige vriend, schoot vooruit alsof ze een aantal eekhoorns had gezien. Greta lachtte. Game on.

Tien kilometer verderop doemde Il Bivacco della Pace op uit het gebergte. Ooit een schuilplaats voor bergbeklimmers en wandelaars, nu een symbool voor een plek waar je online kan ruilen voor offline. Greta respecteert de geschiedenis van dit land, maar zij was hier om haar inbox te ontvluchten, haar benen aan te spreken, en te bewijzen dat ze haar hond kon bijhouden die duidelijk dacht dat ze wel wat extra cardio kon gebruiken. Het gravel maakte plaats voor singletracks met karakter -steil, rotsachtig, en met een vleugje branie. Greta dook elke bocht in, haar fiets bleef wendbaar en vertrouwd voelen, waar anderen misschien onzeker zouden worden. Ondertussen zigzagde Malou door de struiken, haar snelheid nam alleen maar toe naarmate de kilometers opliepen. Ergens tussen het hijgen, trappen en haar hond achterna zitten vond Greta haar ritme - en de wereld vervaagde tot een leegte in de vager wordende vallei beneden.

De bivak wachtte op haar met een magische zonsondergang. Geen Wi-Fi. Geen meldingen. Enkel kaarslicht, kaarten en een driegangenmenu dat een paar Michelin-wenkbrauwen zou doen fronsen - ten minste, als gummibeertjes als desert telt. Malou, vrolijk als altijd, plofte naast haar neer met de vanzelfsprekende zekerheid van iemand die altijd het zachtste plekje weet te vinden.

De zon kwam langzaam op - gehuld in tinten van roze en goud. Sneeuw smolt om in koffie, gezonde spanning was voelbaar en buiten stond haar Habit LT klaar - bedekt met een laagje stof en geen enkel oplader nodig. Greta klikte in. De zwaartekracht nam het over. De afdaling was geen rit; het was een dans - scherpe bochten, speelse drops en een snelheid die je kaken pijn laat doen van het lachen.

Want aan het eind van de rit gaat het niet om selfies op de top of Strava-statistieken. Het gaat om het beantwoorden van de roep van de klim, het achterna zitten van je harige maatje en beseffen dat de mooiste beloning is te realiseren dat je zelf je eigen grens bent.